Filmproductiefonds

Het vak van filmregisseur is in Nederland soms een miserabel beroep, uitgeoefend door mensen met een masochistische inslag. Veel filmmakers voelen zich als veredelde bedelaars die links en rechts hun hand moeten ophouden. Het ondoorzichtige subsidiesysteem dat geen enkele houvast biedt is daar de oorzaak van.

In de loop der jaren heb ik tal van vaderlandse filmmakers gesproken die vol frustraties zaten over afgewezen projecten, ingewikkelde procedures, vriendjespolitiek en onbegrijpelijke willekeur. Minstens drie regisseurs hebben – deels om deze reden – in het verleden Nederland de rug toegekeerd en hun heil (tijdelijk) in het buitenland gezocht: Paul Verhoeven, Ate de Jong en Roel Reiné.

Aan deze jarenlange onvrede moet nu een einde komen. Het Filmfonds is bezig met het uitkristalliseren van een plan dat meer helderheid moet verschaffen. Het ziet er op het eerste gezicht veelbelovend uit.

In het artikel Filmers krijgen subsidie ranking, wekt NRC-Handelsblad van 5 maart 2008 ten onrechte de indruk dat het Filmfonds 'een compleet nieuw subsidiestelsel' ontwikkelt. Dit is niet het geval.

Het Filmfonds verstrekt subsidie aan speelfilmproducenten op basis van de regeling lange speelfilm, die voorziet in selectie door adviescommissies op grond van vaste criteria. Het Filmfonds is niet van plan deze regeling, die vorig jaar juli nog is herzien, ingrijpend te wijzigen.

Wel heeft het fonds al geruime tijd geleden een experiment aangekondigd met een waarderingsmodel om commissies te helpen bij hun oordeelsvorming en de weging van de criteria. Op verzoek van het fonds ontwikkelt voormalig intendant Esmé Lammers een model dat onder meer punten toekent voor de staat van dienst van aanvragers, soliditeit van het filmplan en kwaliteit van het scenario.

Het Filmfonds zal komend half jaar bezien of de adviescommissies in hun lastige selectietaak gebaat zijn bij dit systeem. De suggestie in NRC-Handelsblad dat de subsidieverstrekking op de schop zou gaan, is bezijden de waarheid.